… w 1984 r. ukończyła studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie – dyplom w 1984 r. z wyróżnieniem w pracowni Jacka Sienickiego (malarstwo) i Zbigniewa Gostomskiego (tkanina).
W obrazach Teresy Murackiej dominują czernie, szarości i biele. Zazwyczaj kolory te niosą ze sobą pesymizm, smutek, przygnębienie, a w końcu rezygnację.
Na szczęście nie ma tego w malarskiej tworczości Murackiej. Choć oszczędne w kolorze i temacie, pełno w nich życia, prawdy o życiu, naszym życiu. Patrząc na nie, bardzo szybko zaczynamy się z nimi przyjaźnić, dostrzegać, że one „mówią” o nas i do nas. Delikatne wprowadzenie żółci, czerwieni czy błękitu ożywia je nie tylko malarsko. Niesie ze sobą optymizm, nadzieję, dodaje energii.
Artystka z zamysłem korzysta z takiej gamy kolorystycznej, aby w tak wyciszonej formie coś ważnego powiedzieć światu, drugiemu człowiekowi. Jednocześnie świadoma, że „powiedziane zostało już wszystko”, ogranicza się do subtelnej aluzji, wyciszonej refleksji. To współczesnemu człowiekowi wystarczy.
Tego delikatnego, artystycznego języka Muracka używa nie tylko „bawiąc się” kolorem, ale również decydując się na dobór tematów dla swoich prac. Jej wystarczy krótkie invocatio w postaci szklanki czy kubka, dziecięcego wózka, bryły betonu czy pustej ściany, aby „uruchomić” w nas pokłady człowieczeństwa. Przykryte naszą codziennością, zabieganiem, nicościa zdają się już prawie nie istnieć, odsunięte w niebyt. Na szczęście są obrazy Teresy Murackiej, które zdają się mówić: popatrz, ile w tobie jest życia i piękna, jak ciekawe było i jest twoje życie, mimo maski obojętności przecież ty wciąż potrafisz kochać.
Andrzej Szczepaniak (historyk sztuki)